Bonjour à tous!

Joehoeee alle lieve mensen in Nederland, ik leef nog steeds! Dat is fijn, toch? :) En omdat ik hier nu alweer 4 weken ben (de tijd staat hier echt op turbosnelheid, dat kan echt niet anders) leek het me wel weer eens tijd om iets over dat leven wat ik dus nog steeds leef te vertellen.

Want er is best wel wat gebeurd in de afgelopen 4 weken! Ik zal, om het lekker niet-chronologisch te houden, maar eens bij afgelopen weekend beginnen. Dat was namelijk echt fantastisch! Omdat het vrijdag een feestdag was konden we een lang weekend weg. Wat ik volgens de feestdag precies had moeten vieren weet ik niet, maar een feestje was het zeker! Met nog twee Nederlandse meisjes en een Zwitserse jongen zijn we naar Pointe-Denis geweest, een schiereiland vlak bij Libreville. Met palmbomen, witte zandstranden en een helderblauwe zee zou je het absoluut een paradijsje kunnen noemen. En dus hebben we een weekend lang een paradijselijk leven geleefd, wat begon met een avond feesten in de hoofdstad Libreville en eindigde met een avond feesten op het strand waarbij Heineken gratis bier uitdeelde. Daar tussenin zat heel veel chillen op het strand, heel veel eten bij ons huisje waar we zelf konden koken en een heuse schildpaddentour waarbij we echt ENORME schildpadden hebben gezien. Daar mochten we helaas geen foto van maken, maar ik heb wel een foto van een kleintje die ook lekker eitjes aan het leggen was die nacht. Alsof het weekend nog niet leuk genoeg was had moeder natuur ook nog even een spectaculair einde voor ons bedacht: op de reis terug van Libreville naar huis waren we getuige van een zonsverduistering. Met prachtige brilletjes op zagen steeds een groter hapje uit de zon verdwijnen, totdat het heel even helemaal donker werd. Echt heel bizar!

Gaan we gelijk naar het volgende hoogtepunt: ik was jarig! Dat was heel leuk maar ook een beetje raar. Niet alleen omdat ik alle leuke mensen waar ik normaal mijn verjaardag mee vier niet om me heen had, maar ook omdat de helft van de mensen hier niet eens weet wanneer ze geboren zijn en het concept van je verjaardag vieren dus helemaal niet bekend is. Gelukkig was dat concept maar al te goed bekend bij mijn lieve huisgenootjes en de andere internationale studenten, waardoor ik alsnog een echte verjaardag heb gehad. Inclusief slingers in de woonkamer toen ik wakker werd, een heerlijke verjaardagsmaaltijd en een echte taart met kaarsjes. Daarnaast heel veel lieve berichtjes uit Nederland, waardoor ik me toch nog echt jarig voelde!

Verder gaat het leven hier lekker zijn gangetje. Hoe dat gangetje dan precies gaat? Nou, dat zal ik eens even voor jullie schetsen. Op een typische dag van Sanne-in-Gabon gaat de wekker om 07:00, maar dan ben ik eigenlijk altijd al wakker door alle geluiden en het niet al te chille bed waar ik in slaap. Dan ga ik om 07:30 naar het lab waar ik werk, om daarom 07:32 te arriveren. Nog nooit zo dichtbij mijn werk gewoond. Daar leg ik mijn spullen neer, check even snel mijn mail en vertrek dan om 07:42 naar het ziekenhuis, waar om 07:45 de rondes beginnen. Is ook niet zo ver weg dus. Tijdens de rondes check ik of er nog nieuwe tuberculosepatiënten zijn, verbaas ik me over de bijzondere ziektes die je hier ziet (heel blok 1.4 infectieziekten ligt hier op de afdeling) en probeer ik af en toe wat intelligente vragen in het Frans te stellen, wat niet altijd soepel gaat. Als er nieuwe tuberculosepatiënten zijn neem ik een vragenlijst bij ze af en doe ik lichamelijk onderzoek.

Dan ga ik weer terug naar mijn labje om aan het saaie gedeelte van de dag te beginnen: data verwerken, mailtjes sturen, me irriteren aan de fieldworkers die voor mijn studie zouden moeten werken maar echt de hele dag niks anders uitvoeren dan kauwgom kauwen, samples verwerken en dat soort feestelijkheden. Dit alles vindt plaats in waarschijnlijk de koudste ruimte van heel Gabon: de airco staat er zo hard dat ik oprecht een trui aan heb als ik hier zit en af en toe even naar buiten ga om weer op te warmen. Best wel bizar. Ergens tussendoor lunch ik nog even bij ‘mama Alice’ (alle vrouwen en mannen van boven de 30 worden hier mama en papa genoemd) die random groenten en vooral heel veel mayonaise voor me een baguette gooit. ’s Middags zijn er soms nog lectures of cursussen (ik heb gisteren een cursus statistiek in het Frans gehad, wat niet eens echt een drama was) en dan rond 18:00 is de dag klaar! Of ben ik in ieder geval klaar met de dag.

Ook de zon is rond 18:00 klaar met de dag, waardoor de avonden heel lang en vooral heel donker zijn. Ter vermaak gaan we vaak ergens een gebarbecued visje met rijst (and again: veeeeel mayonaise) eten die hier door vrouwtjes langs de weg worden gebakken. Maar we zijn ook al bij een heus fastfoodrestaurant en zelfs een pizzeria geweest. Die vis is echt heerlijk en alles wat hier vers verkocht wordt ook: het regent letterlijk verse mango’s en avocado’s zijn overal. Die stenen die ze in de Albert Heijn verkopen als ‘eetrijpe avocado’ zul je hier niet tegenkomen  Maar verder is het eten niet echt om over naar huis te schrijven: alles is geïmporteerd en zit in blik. Dat maakt koken soms een beetje lastig, maar je wordt er wel creatief van!

Zo, dat lijkt me wel weer genoeg wat-doet-Sanne-in-Gabon voor vandaag. Als cliffhanger alvast het onderwerp voor de volgende keer: dan zal ik uitweiden over de avonden en de weekenden hier. Spanneeeeend! Voor foto’s verwijs ik jullie graag door naar mijn Facebookpagina. Dat is op deze website namelijk een beetje een drama door het trage internet hier. Mocht iemand trouwens nog een poging willen doen om mij iets van post te sturen dan kan dat naar het volgende adres:

Unité de Recherches Médicales
Hôpital Albert Schweitzer
B.P.118
Lambaréné, Gabon

Wel is het zo dat post uit Europa pas na 3 maanden aankomt, als het de reis überhaupt overleeft. Dus alles gewoon veilig digitaal houden is misschien een beter idee :) Whatsapp is nog steeds problematisch, af en toe kan ik wel berichtjes ontvangen maar sturen lukt helaas niet. Maar e-mail, Facebook, skype, e-cards en meer van dat soort online vermaak werken allemaal prima! En ik vind het nog steeds heel leuk om te horen hoe het in Nederland is (en vooral hoe koud het daar is, hehe)!

Liefs,
Sanne (een onbegrijpelijke naam voor de meerderheid hier, waardoor ik tegenwoordig beter luister naar de versies die ze hier voor me hebben bedacht zoals Shanna en Chanel. Tsja.)